De Canterbury-verhalen

Veertien jaar land - van 1386 tot 1400 - werkte de Engelse dichter Geoffry Chaucer aan zijn magnum opus 'The Canterburry Tales'. Het idee van een raamvertelling was niet nieuw: Ovidius' 'Metamorphosen' en Boccaccio's 'Decamerone' waren illustere voorbeelden. Toch was Chaucer origineel door de variëteit die uit de keuze van zijn 'raam' voortvloeit: de verhalen van dertig pelgrims op weg van Londen naar Canterbury. De reizigers, onder wie een ridder, een abdis, een student, een monnik, een koopman, een bedelbroeder en de waard van een kroeg in Southwark, worden op onvergetelijke wijze geschilderd in een frescoachtige proloog, waarna Chaucer ze in vierentwintig vertellingen verder tot leven laat komen. Chaucer is een groot schrijver, die de dingen stelt, zonder meer. Zijn taal is niet zo emotioneel geladen als die van Shakespeare, maar dit betekent niet dat hij eenvoudig is. Hij stelt de zaken met een effen gezicht, in de verwachting dat zijn lezers de toespeling, de nuance zullen vatten.